Durmindo na rúa polo Inglés
Varios mozos pasaron toda a noite fronte á Escola Oficial de Idiomas para asegurarse un bo posto na cola de matriculación o mércores e onte.
Silvia Fernández e Alba Doo son as gañadoras. O seu premio, poder escoller curso, horario e lugar nos que matricularse para estudar Inglés este ano. A sua xesta, pasar unha noite á intemperie fronte á Escola Oficial de Idiomas para conseguir ser a primeira e a segunda da cola de matriculación.
Aproximadamente ás oito e media da tarde chegaba Silvia e un pouco máis tarde Alba, cunha longa noite por diante na que a previsión meteorolóxica non era moi alentadora. Xunto a elas os seus sufridos acompañantes, Juan, amigo dunha e Alberto, irmán da outra.
No caso de Silvia, toda a familia mobilizouse para conseguir ese tan ansiado primeiro posto á cola que permitise á nova estudar quinto de Inglés, Avanzado 1 na nova nomenclatura. A partir das 10 da noite Antonio Abeijón, tío da estudante, relevouna mentres ela descansaba unhas horas. Xunto a el, a súa muller e a nai da criatura que se aprovisionaban no bar veciño para afrontar a noite. A orgullosa nai de Silvia recoñecía que «facemos este sacrificio porque é unha boa estudante e meréceo». As quendas de vixía estaban perfectamente estipulados. A partir das 3 da madrugada Silvia e Juan ocuparon as mantas e o saco xunto á porta da EOI e logo das 6 cederon a substitución de novo ao seu tío Antonio, que vixiou que ninguén lles arrebatase o posto até unhas poucas horas despois, cando Silvia regresou, para entregar os seus papeis.
Mentres tanto, no aparcadoiro próximo á escola, Alba Doo e o seu irmán Alberto esperaban no interior do coche para non perder un posto privilexiado. Aínda no interior do auto, as baixas temperaturas non perdoaron e fixeron a noite un pouco máis dura do esperado.
Algúns amigos de Alba e Alberto alertábanlles o mércores da gran avalancha que houbo o día 17. No seu caso, chegaran ás 6 da tarde e conseguiron o cuarto posto. Para non ter que lamentar quedar sen praza no curso desexado, non dubidaron en cargarse de víveres, mantas e paciencia para lograr un bo lugar na cola. A partir das 6 da mañá outros moitos fóronse engadindo á espera. Esta cita co portelo de matriculación convértese nunha oportunidade ideal para socializarse e comezar a establecer amizades cos futuros compañeiros de pupitre, como dicía Alberto Doo. Ao pouco intre a cola xa daba a volta á esquina. Os funcionarios se apiadaron dos estudantes e pasadas as 8 da mañá abriron as portas e comezaron a repartir os billetes con números para que polo menos non houbese que lamentar unha epidemia de catarros. Cando se abriron as oficinas ás 9.30 da mañá, uns 200 estudantes xa esperaban co seu número o momento de entregar a solicitude, mentres que outros tantos non paraban de chegar para probar sorte. Pero, sen dúbida, ningún tan madrugador como Silvia e Alba, que 13 horas despois puideron matricularse ao fin.
Aproximadamente ás oito e media da tarde chegaba Silvia e un pouco máis tarde Alba, cunha longa noite por diante na que a previsión meteorolóxica non era moi alentadora. Xunto a elas os seus sufridos acompañantes, Juan, amigo dunha e Alberto, irmán da outra.
No caso de Silvia, toda a familia mobilizouse para conseguir ese tan ansiado primeiro posto á cola que permitise á nova estudar quinto de Inglés, Avanzado 1 na nova nomenclatura. A partir das 10 da noite Antonio Abeijón, tío da estudante, relevouna mentres ela descansaba unhas horas. Xunto a el, a súa muller e a nai da criatura que se aprovisionaban no bar veciño para afrontar a noite. A orgullosa nai de Silvia recoñecía que «facemos este sacrificio porque é unha boa estudante e meréceo». As quendas de vixía estaban perfectamente estipulados. A partir das 3 da madrugada Silvia e Juan ocuparon as mantas e o saco xunto á porta da EOI e logo das 6 cederon a substitución de novo ao seu tío Antonio, que vixiou que ninguén lles arrebatase o posto até unhas poucas horas despois, cando Silvia regresou, para entregar os seus papeis.
Mentres tanto, no aparcadoiro próximo á escola, Alba Doo e o seu irmán Alberto esperaban no interior do coche para non perder un posto privilexiado. Aínda no interior do auto, as baixas temperaturas non perdoaron e fixeron a noite un pouco máis dura do esperado.
Algúns amigos de Alba e Alberto alertábanlles o mércores da gran avalancha que houbo o día 17. No seu caso, chegaran ás 6 da tarde e conseguiron o cuarto posto. Para non ter que lamentar quedar sen praza no curso desexado, non dubidaron en cargarse de víveres, mantas e paciencia para lograr un bo lugar na cola. A partir das 6 da mañá outros moitos fóronse engadindo á espera. Esta cita co portelo de matriculación convértese nunha oportunidade ideal para socializarse e comezar a establecer amizades cos futuros compañeiros de pupitre, como dicía Alberto Doo. Ao pouco intre a cola xa daba a volta á esquina. Os funcionarios se apiadaron dos estudantes e pasadas as 8 da mañá abriron as portas e comezaron a repartir os billetes con números para que polo menos non houbese que lamentar unha epidemia de catarros. Cando se abriron as oficinas ás 9.30 da mañá, uns 200 estudantes xa esperaban co seu número o momento de entregar a solicitude, mentres que outros tantos non paraban de chegar para probar sorte. Pero, sen dúbida, ningún tan madrugador como Silvia e Alba, que 13 horas despois puideron matricularse ao fin.
Enviar um comentário