«A zona vella é emblemática, é coma se vivises noutra época»
Para el, Santiago estaba un pouco mellor antes, «cando a xente era máis cordial, respectuosa e os mozos sabiamos divertirnos doutra forma diferente»
Héctor Juanatey Compostelán desde o berce, José Manuel Martínez Ares, máis coñecido como o Txino, recoñece que «non hai ninguén que sexa máis de Santiago que eu». O Txino criouse nos barrios máis emblemáticos de Santiago, primeiro en Pontepedriña e logo en Vite, lugar «onde realmente crecín xa que pasei aí toda a miña adolescencia».
Falar co Txino é como falarlle a alguén a quen coñeces desde fai moito tempo. Cunha amabilidade e unha confianza infinita, conta que lle custou elixir un recuncho de Santiago, porque hai millóns. «Loxicamente en El Matadero é onde paso máis tempo, pero tamén hai outros lugares que teño na memoria». Recorda entón o campo de fútbol da residencia do Campus Sur. «Pasei moitísimo tempo alí» «Xa sabes, cando faltabas algún día a clase ías ao campo a botar un partido e pasar un bo intre cos colegas».
De criarse en zonas emblemáticas, o Txino acabou creando o seu propio lugar de visita obrigada nas noites santiaguesas: El Matadero. Recoñece que «o da hostalaría é vocacional». «Sempre tiven don de xentes e quería vivir do contacto directo coas persoas». Aínda que os seus primeiros traballos foron nos concertos que se organizaban en Santiago, pronto comezaría a traballar de camareiro en varios locais da cidade, ás veces en máis dun ao mesmo tempo. A idea de montar o seu propio recuncho xurdiu dun amigo seu do barrio de Vite, Luis. «Un día díxome: 'Txino, ti o que tes que facer é montar o teu propio bar». «O problema loxicamente era que naquel momento eu non tiña suficiente pasta para facelo, pero co tempo a idea foi adiante».
Cando falar dos primeiros pasos do Matadoiro, conta que o fixemos todo entre tres colegas: eu e dous dos meus mellores amigos, os dous Luíses». «Todo o que se ve foi levantado por seis mans soamente». O pub naceu oficialmente o 13 de setembro do 2002, ano no que se foi a vivir á zona vella. «Sempre quixen vivir aí, é emblemática, dá a sensación de vivir noutra época». A partir de aí, sucederon tantas anécdotas que lle custa recordalas todas. Unha delas é o bulo que aínda hoxe en día corre de lingua en lingua, e é que o pub pertence a Luis Tosar. Deste recoñece que é «o meu mellor amigo, é como o meu irmán». Como un amigo máis, pisaba moito El Matadero e a xente prefería pensar que el era o xefe. Cousas da fama. «Até a miña familia chegoume a preguntar», recorda entre risas.
E é que detrás da barra tan só se atopa a figura do Txino. «é como a miña casa». Ninguén poderá negar que El Matadero ten un aura que, ao contrario que nos matadoiros, fai renacer as almas de todos os que dan cos seus pasos na entrada. O seu ambiente convértete en adicto a un local no que sempre que marchas, escoitarás un «grazas» de boca do Txino. Entón, xa non hai volta atrás. Sempre volverás.
Para ler a nova no seu lugar de orixe, preme aquí
Héctor Juanatey Compostelán desde o berce, José Manuel Martínez Ares, máis coñecido como o Txino, recoñece que «non hai ninguén que sexa máis de Santiago que eu». O Txino criouse nos barrios máis emblemáticos de Santiago, primeiro en Pontepedriña e logo en Vite, lugar «onde realmente crecín xa que pasei aí toda a miña adolescencia».
Falar co Txino é como falarlle a alguén a quen coñeces desde fai moito tempo. Cunha amabilidade e unha confianza infinita, conta que lle custou elixir un recuncho de Santiago, porque hai millóns. «Loxicamente en El Matadero é onde paso máis tempo, pero tamén hai outros lugares que teño na memoria». Recorda entón o campo de fútbol da residencia do Campus Sur. «Pasei moitísimo tempo alí» «Xa sabes, cando faltabas algún día a clase ías ao campo a botar un partido e pasar un bo intre cos colegas».
De criarse en zonas emblemáticas, o Txino acabou creando o seu propio lugar de visita obrigada nas noites santiaguesas: El Matadero. Recoñece que «o da hostalaría é vocacional». «Sempre tiven don de xentes e quería vivir do contacto directo coas persoas». Aínda que os seus primeiros traballos foron nos concertos que se organizaban en Santiago, pronto comezaría a traballar de camareiro en varios locais da cidade, ás veces en máis dun ao mesmo tempo. A idea de montar o seu propio recuncho xurdiu dun amigo seu do barrio de Vite, Luis. «Un día díxome: 'Txino, ti o que tes que facer é montar o teu propio bar». «O problema loxicamente era que naquel momento eu non tiña suficiente pasta para facelo, pero co tempo a idea foi adiante».
Cando falar dos primeiros pasos do Matadoiro, conta que o fixemos todo entre tres colegas: eu e dous dos meus mellores amigos, os dous Luíses». «Todo o que se ve foi levantado por seis mans soamente». O pub naceu oficialmente o 13 de setembro do 2002, ano no que se foi a vivir á zona vella. «Sempre quixen vivir aí, é emblemática, dá a sensación de vivir noutra época». A partir de aí, sucederon tantas anécdotas que lle custa recordalas todas. Unha delas é o bulo que aínda hoxe en día corre de lingua en lingua, e é que o pub pertence a Luis Tosar. Deste recoñece que é «o meu mellor amigo, é como o meu irmán». Como un amigo máis, pisaba moito El Matadero e a xente prefería pensar que el era o xefe. Cousas da fama. «Até a miña familia chegoume a preguntar», recorda entre risas.
E é que detrás da barra tan só se atopa a figura do Txino. «é como a miña casa». Ninguén poderá negar que El Matadero ten un aura que, ao contrario que nos matadoiros, fai renacer as almas de todos os que dan cos seus pasos na entrada. O seu ambiente convértete en adicto a un local no que sempre que marchas, escoitarás un «grazas» de boca do Txino. Entón, xa non hai volta atrás. Sempre volverás.
Para ler a nova no seu lugar de orixe, preme aquí
Enviar um comentário